Lieve Aarde,

Wat bewonder ik je en wat roep je bij mij een gevoel van ontzag op: ooooh & aaaah. Ik word stil en krijg een tintelend gevoel in mijn lijf. Hoe fantastisch mooi en hoe buitengewoon complex zit je in elkaar.

En wat maken wij menschen er toch een zooitje van, misbruiken je, slaan geen acht op je genialiteit en generositeit, nemen je onbewust en vanzelfsprekend gewoon voor lief.

Gisteravond werd ik overvallen door je natuurlijke kracht. Tijdens mijn avondommetje begon het plots te donderen, bliksemen en hozen. Ik kon niet even schuilen. Dat gaf me gevoelens van angst en nietigheid. Totdat ik een bushokje vond, toen verdween de angst en dacht ik: wat een prachtig lichtspektakel, wat een denderende donderslagen. En daarna ook stiekem blij dat het weer voorbij was en ik rustig en doorweekt naar huis terug kon lopen.

Ik heb er het volste vertrouwen in, lieve Aarde, dat steeds meer menschen stukje bij beetje jouw ongelooflijke waarde (opnieuw) gaan herkennen, erkennen en meer Aarde-bewust gaan handelen. Diep van binnen zit er Aarde-bewustzijn bij ieder mensch, daar ben ik van overtuigd. Nu alleen nog wakker kussen. Of vriendelijk wakker schudden. Mag ook.

Liefs, Anne