Lieve Aarde,

De lucht was weer geladen gister, al sinds mijn kindertijd is onweer dé uitnodiging om naar buiten te gaan, te voelen, te kijken, te luisteren. Een wilde energie giert door mijn lichaam, ontzag, euforie, leven.
De lucht is een dans, de wind, de wolken, aan de ene kant is het blauw en kleurt de ondergaande zon rode wolken en ernaast de donkere blauw grijze diepte. Een bliksemschicht door de bomen, een merel vliegt weg, de wind neemt toe en de regen begint te vallen. Ik ga naar binnen.

Lieve Aarde, jouw grootsheid kan mijn hoofd niet bevatten, vanuit mijn hart kan ik verbinden.
Elke stap die ik zet trilt mee in jouw dynamische cycli, mijn hart klopt in het ritme van de rivieren en bomen.
Op een klein stukje van jou mag ik leven, met handen in de aarde, zaaien, oogsten, leven & dood. Mee bewegend en lerend in de dans van al het leven.
De pijn & verdriet die ik voel zit nooit in jouw dynamiek, die voelt als heilig en kloppend.
Deze zit bij hoe wij mensen met jou en dus onszelf omgaan, los van het ritme, afgescheiden van jouw pure pracht. Die verschillende werelden op één aarde.
De uitnodiging is dat ik op dit stukje aarde blijf zaaien en oogsten, mijn wortels diep in de aarde, bewust voelend dat mijn hart in het levensritme klopt. En dit ritme met me meenemen de verschillende werelden in.
Dankbaar voor de mineralen, de schimmels, de bacteriën, de planten & bomen, het dierenrijk en de elementen. Al het leven.

Dat wij mensen weer gaan meedansen in het heilige ritme, dat is mijn wens