Lieve Aarde,

Ik heb je altijd al opgezocht om samen alleen te zijn. Op mijn fietsje alleen door de duinen, genieten van de troost van mijn moeder. Moeder Aarde. De troost die ik ook weer voelde in de woestijn. Rauw, naakt, zonder opsmuk. Daar terug te komen naar mijn echte kern. De warmte voelen van de aarde, het vertrouwen hebben in mijzelf en vertrouwen op wat het leven mij geeft en gaat geven. Als je op de aarde spuugt, spuug je op jezelf. Ik spuug niet meer op mezelf. Ik ben onderdeel van het geheel en lieve Moeder ik ben dankbaar ik heel klein onderdeel van het grote geheel mag zijn.

Ik denk weer terug aan de tijd dat we veel tijd samen doorbrachten. Ik verlang er naar terug.

Tot zo,

Anouk