Lieve Aarde,

Dit is een brief voor jou en terwijl ik hem schrijf, geef ik dezelfde boodschap aan mezelf, eigenlijk, is het een brief voor iedereen. Want jij bent wie wij zijn en wij zijn wie jij bent.

Ik zit op een bankje in een park. Ik kijk voor me en zie het paradijs. Stevig groen gras, een kabbelende sloot en kwakende ganzen. Zoals het hoort te zijn, ruig en natuurlijk, precies zoals het is.
Maar als ik dichterbij kijk, in mij, maar ook in jou, is het een chaotisch. Er ligt afval in de bosjes, kauwgom op het asfalt, je hoort de auto’s voorbij razen, een vliegtuig in de lucht. Er worden steeds meer huizen gebouwd, zelfs in jouw eigen ruimte wordt een bankje neergezet voor andere mensen. Ze zijn er altijd en zij maken het zich comfortabel. Terwijl ik, jij ook lieve aarde, steeds een kleiner plekje inneemt. Je wordt ingebouwd. Je wordt bekeken. Er wordt met je bemoeid.
Ik snap jou, Lieve Aarde. We moeten je met rust laten, je niet opjagen en jou in je eigen tempo laten bewegen. Je laten zijn wie je bent in alle vrijheid. We krijgen het benauwd he? Steeds minder ruimte. Soms weet ik niet meer wie ik ben door het overweldigende lawaai om me heen. Ik beeld me in dat jij dat ook hebt. We zullen niet de enige zijn.

Terwijl ik schrijf op het bankje begint het te regenen. Ik begrijp de boodschap. Accepteren dat er seizoenen zijn, in de natuur en in de mens. Laten we kracht putten uit de wind, dansen in de regen, ons laten strelen door de zon en spelen in de sneeuw. Doorvoel de pijn van de kou en laat de warmte je knuffelen. Daar kunnen we als mens van leren, Lieve Moeder Aarde. Jij hebt zoveel kracht in je. Ook al wordt het stukje oer steeds kleiner, dat wat er overblijft is zo krachtig. Jij staat voor wie je bent. Je laat je niet vertellen hoe het moet. Jij bent. Jij deelt. Jij geeft liefde. Jij groeit als je liefde krijgt. Lieve aarde, Lieve ik, wees nu maar donker en grauw, het hoort erbij. De lente komt vanzelf weer. Je bent mooi en alles mag er zijn