DE TUIN

In een hoekje van mijn tuin
Tussen bladeren dor en bruin
Stonden aan het eind van het jaar
Heel dicht bij elkaar
Een sneeuwklokje en een roosje
Ze stonden daar al een poosje
Toen ze op een nacht
Totaal onverwacht
Voor een aantal weken
Werden bedolven onder een witte deken
Ik dacht dat redden ze nooit
Tot het weer dooit
Maar ziet
Een wonder is geschied
Want na een week of vier
Kwamen ze ongebroken en fier
Onder de sneeuw vandaan
Zo zag ik ze op een morgen weer staan
ik heb hun hoofdjes in mijn handen genomen
En voelde vreugde en verwondering door mijn lichaam stromen
want ik, ik voelde mij zó verbonden
Met die twee, zoals ze daar stonden
En vaak, nog heel vaak heb ik gedacht
aan hun sterke, tedere, aardse kracht.

Berbie