Lieve aarde,

Jou, ja jou herken is als deel van mij. Jij in mij en ik in jou.
Beiden hebben we een hart van stilte alleen wij mensen luisteren er niet meer na.
Als de wind in de bladeren ruist en zingt dan voel ik een glimlach.
Ze fluisteren ‘weet je wie wij zijn? ‘en ook ‘weet je wel wie jij bent?’
Aarde, je zit zo vol kleuren en wonderen.
Je geeft ons schoonheid en harmonie als we maar stil willen kijken en luisteren.
Als ik in gedachten een nerf van een blad vervolg,
kom ik in de aarde tussen de wortels en ontmoet daar ander wonder leven
en voel me dan Alice in Wortelland.
In gedachten zweef ik om je heen, veeg van je ronde lijf het leed dat we je aandeden- en doen – terwijl jij onvoorwaardelijk blijft geven.
Ik zal je deze caritas geven keer op keer, telkens weer net zoals jij ons blijft geven.
We zullen samen zingen, met elkaar praten zonder woorden,
luisteren naar de zelfde melodie van de bron van alles en allen.
Dank je wel, dank je wel, dank je wel en tot een volgende brief.
Eala San.