Emma Sonnevelt
7 February 2024
Amsterdam

Ik geef me over aan de aarde.
Aan jou.
Met mijn handen wil ik jou vormen, masseren, zaaien.
Ik wil je nieuw leven geven.
Ook al ben ik nog zo’n kleine schakel in jouw briljante geheel.

Ik draag mijn tijd,
Mijn energie,
Mijn liefde op aan jou.
Als jouw kind,
Jouw nazaat,
Jouw innige beminnaar.

Laat mij je helpen.
En help mij jou beter te begrijpen.
Ik wil grijpen.
En weer loslaten.
Zodat het leven zichzelf kan doen.

Ik ben ik, én jou.
Jij bent mij.
Samen creëren we.
Bloeien we, groeien we.
Samen één.
Een groot geheel.
Een web van liefde, potentie en eindeloze groei.
Plus sterfte.
Zoals in elke cyclus.

De dood hoort bij het leven.
Leven met de hoofdletter L.
Door jou ben ik niet bang meer.
Minder bang, in ieder geval.
Om te leven en te sterven.
Samen zijn we.
In het nu en in de toekomst.

Mooie Aarde,
Goddelijke Aarde.
Blijf bij me.
Zoals je altijd deed en altijd zal doen.

Ik offer me op voor jou.
Niet op een zware manier,
Maar juist Licht.
Want dat ben jij ook.
Donkere Aarde én Stralend Zonlicht.
Opgeslagen in je takken, in je wortels.
In de Groene Grassprieten bij de buren.

Ik hoef nooit jaloers te zijn,
Want ik mag alles kosteloos aanschouwen.
De enige prijs die ik betaal,
Is Mijn Tijd.
En die geef ik graag aan jou.
Goddelijke Vrouw,
Moeder.

Dankjewel voor alles wat je geeft en ondergaat.
Voor mij, voor ons,
Jouw kinderen.
In dankbaarheid groet ik je.
Vandaag,
En morgen weer.

Voor nu tot ziens.
Ik sluit mijn ogen om naar de sterren te reizen.
Jouw vrienden van ver weg,
En toch ook dichtbij.
Want alles is immers één.