Lieve aarde, ik hou van je, dus het spijt me!

Ik weet niet meer wanneer ik verliefd op je werd, maar misschien was ik dat altijd al. Ik probeer het me te herinneren, maar iedere poging om dat eerste moment opnieuw te beleven gaat verloren in de plooien van mijn geheugen. En wat maakt het eigenlijk uit? Mijn liefde voor jou is er gewoon, zoals zij er altijd was en waarschijnlijk zal zijn, al ben ik me nu bewust dat zij zich in de loop der tijd in verschillende gedaantes heeft getoond.

In mijn jonge jaren was de liefde onstuimig. Mijn onbewuste drang naar uitbundig leven maakte dat ik jouw liefde als vanzelfsprekend ervaarde. Ik laafde me aan alles wat jij me te bieden had, in alle schoonheid en zuiverheid. Ik nam je, schaamteloos, vurig en zonder zorgen over de toekomst. Onze liefde kende geen grenzen, althans niet in mijn herinnering. Het leven voltrok zich in de illusie dat het altijd zo zou blijven gaan. Sorry, ik was egoïstisch. Maar ik zeg je in alle oprechtheid, ik wist niet beter. Ik hield echt van je, al moet je gedacht hebben dat ik soms ondankbaar was en vreselijk oppervlakkig.

Gelukkig was onze liefde sterk genoeg, want wat hebben we veel met elkaar meegemaakt. En altijd was je er voor mij. Je bleef maar geven, onvoorwaardelijk. Al merkte ik wel dat het minder puur en zuiver werd. Je deed zo je best, maar het was gewoon te veel voor je. En ik, ik zag het wel en wilde het ook anders. Maar ik was onmachtig om het te veranderen. Natuurlijk deed ik mijn best, stapje voor stapje, maar het stond in schril contrast met wat jij aan mij gaf. Onze intimiteit nam toe, ik ging je steeds meer waarderen om wie je bent en wat je voor me betekent. Onze band versterkte zich en zonder schroom durfde ik ervoor uit te komen dat ik van je hield. Ik heb het vaak gezegd, maar durfde het ook steeds meer te laten zien. Volgens mij was je daar blij mee, ook al had je natuurlijk nog veel meer nodig dan dat. Het spijt me. De balans in onze liefde is nooit in evenwicht geweest.

En nu, in de herfst van mijn bestaan, valt het me soms zwaar dat ik je zo te kort gedaan heb. Ik trek alles uit de kast om het goed te maken. Ik overlaad je met liefde, in het verlangen je geen greintje pijn of verdriet te doen. Ik wil je zien stralen zoals je vroeger straalde. Je verdient het, want er is niets dat met jou is te vergelijken. Tenminste, niet in mijn verbeelding. Je schoonheid mag dan in de afgelopen jaren minder zijn geworden, maar dat is volledig te wijten aan de littekens die ik veroorzaakt heb. Je bent nog steeds zo overweldigend mooi en gul en daarom verdien je mijn onvoorwaardelijke liefde. Het spijt me en ik vraag je vergeving. Ik hou ontzettend veel van je, ik zou niet anders kunnen. Jij en ik zijn onlosmakelijk verbonden en als het einde komt, dan besta ik voort in jou. Kus!