Lieve Aarde,

Toen ik vroeg aan een vriendin waarom ik het boek moet publiceren zei ze: “Omdat ik wil dat mijn kleinkinderen de vogels nog horen zingen”. Ik begreep wat ze bedoelde en er is zoveel meer moois om door te geven. Alleen vandaag al: felgroene Sprinkhaan die acrobatentoeren uithaalde in de doorgeschoten asperge. Of die andere sprinkhaan die bij het springen zijn mooie blauw even laat zien. Hond Oreo die neus aan neus zit met mijn wandelmaatje. De zon op Kikker die prins zit te wezen op een lelieblad. Het warme zand onder mijn voeten. De geur van zonverwarmde varen, Merel die bij onze cirkel voorbij kwam. Vogels die nu hun avondlied zingen.

Ik kan de gedachte ook niet verdragen dat de kinderen die nog geboren gaan worden dat niet meer kunnen ontdekken.
Vandaag, op mijn 53ste voelde ik voor het eerst hoe Libel zich afzet op mijn arm bij het wegvliegen. Iedere dag valt er iets te ontdekken en ik hoop zo dat generaties na mij nog op deze manier in en met jou mogen zijn.

Ik begrijp niets van de wens van sommige mensen om jou na te maken.
Jij bent er, beschikbaar, we hoeven je alleen te laten en lief te hebben. Ik hoop zo dat het ons lukt. Dat we met wat met wat we nu samen met jou creëren een soort van liefdesbrieven maken in het landschap die de komende generaties dan kunnen lezen en voelen.

Ik ga mijn best doen door met veel aandacht en liefde te luisteren naar wat wat jij wil maken. Samen met ons. Met en in mij.

Liefs Ilse