Lieve Aarde,

Wat gebeurt er toch veel op je aardkorst. En jij lijkt als een moeder te waken over al jou kinderen. Onverstoorbaar geef je ruimte aan die kids om te leren, te ontdekken, spelen en te vechten, af te pakken en te delen. Zoals de meeste moeders is jou tomeloze liefde en geduld voor deze kinderen indrukwekkend, en dat zeg ik als moeder, en ik heb maar twee kinderen.

Er is een soort onder al jou kinderen die jou behoorlijk uitdagen, ze lijken te denken dat alles maar moet kunnen. Dat ze jou levensenergie eindeloos mogen gebruiken voor hun eigen gewin. Ik zie wel dat jij het daar ook zwaar mee hebt, dat het je soms boos maakt, en dan laat je weten dat het zo niet langer kan.
Deze kinderen zijn zo eindeloos creatief in het oplossen van die boodschappen die jij stuurt dat ik soms denk dat de kinderen niet meer doorhebben dat jij het bent, hun moeder aarde. De oorsprong van hun eigen fysieke bestaan is verbonden met jou, jij en zij bestaan uit hetzelfde. Als ze jou uitputten, putten ze zichzelf uit, als jij sterft, zal de hele magie stoppen te bestaan zoals we het nu kennen.

Het ontroert me te zien hoe groot jou liefde is, je pijn en uitputting is het offer dat je maakt voor de groei en ontwikkeling van je kinderen. Als moeder vermoed ik dat je zou sterven voor ze als het moet. En dat maakt in mij een diep ontzag wakker. Ergens weet ik ook dat jij zoveel steviger en groter bent dan zij, en dat zij zo kwetsbaar zijn, maar dat soms lijken te zijn vergeten. Leven is leven, in welke vorm dan ook, jij weet dat als geen ander, je bent uitgegroeid tot een indrukwekkend scala aan leven in alle geuren en kleuren.

Als moeder merk ik dat het soms lastig is het zachte stille liefdevolle gedrag meer te zien, omdat het geklier van mijn kids zo intens kan zijn. Maar lieve aarde, er gaat toch ook zoveel goed op jouw aardkorst. Er is zoveel magie gaande waar ik als onderdeel soms alleen maar midden in kan staan als deel van de magie en kijkend naar de magie en dan ervaar ik mij niet eens meer, alsof ik opga in het geheel.

Ik ervaar een immense dankbaarheid dat ik op dit moment zo dichtbij je kan zijn. En mag ervaren hoeveel levenskracht er is, en dat het voor mij het niet weten is wat bijdraagt aan de magie van dit bestaan. Eigenlijk weet ik alleen maar hoe het jou vergaat door me in te leven in jou en te voelen wat er in mij is. En dan ervaar ik kracht en liefde, maar wel met een fermheid. Niet alles mag en kan, je bent ook een moeder die begrensd en dat geeft mij alle vertrouwen.

Ik vind het fijn om op deze manier bewust zo dichtbij je te zijn, en mij af te stemmen en ik merk dat ik dat zeker weer vaker wil gaan doen, als ik bijvoorbeeld weer met mijn blote voeten over jou aardkorst loop. Dank je wel lieve Aarde,

Liefs Marieke