Lieve Aarde,

Je doet me denken aan mijn onbezorgde jeugd, een heel ander tijdperk. Vol met prettige herinneringen.

Hoe we in de zomer wit brood met aardbeien aten, in onze achtertuin van wel 18 meter lang. Aan de wit houten stoelen en tafel, onder de schaduw van de fiere en ruisende berkenboom waar de zomers in mijn beleving altijd warm, zonnig en aangenaam waren. Waar de kat Mickey van de buren achter onze kat Mouse aanrende en ze samen speelse sprongen maakten in het groene gras.

Hoe we, de buurjongens en ik gingen spelen in het wilde veld grenzend aan onze straat. Een veld zonder bestemmingsplan, dus vol met begroeide hopen aarde en talrijke graspluimen en ander groen. Hoe we ook bootje gingen varen in het natuurgebied van slootjes en eilanden. Slootjes, daar heb ik ook andere herinneringen aan. Slootje springen, daar was ik dan niet zo handig in als de jongens, waardoor ik wel eens de overkant niet haalde en licht beschaamd met een natte broek naar huis kon gaan.

Hoe de winters vaak wit en koud waren, van sneeuw en bevroren sloten. Schaatsen was in mijn jeugd elk jaar gewoon. We staken de straat over en bonden onze schaatsen om. Zelfs die ene koude winter, konden we schaatsen op straat! Ik hield en houd nog steeds niet van de kou, maar de gezelligheid daarvan blijft het meeste bij.

Hoe we tikkertje met de buurtkinderen van verschillende leeftijden speelden en boompje verwisselen in het plantsoen. Die groene strook tussen onze voordeur en de rietkraag aan de rand sloot. Omzoomd door hagenbosjes en een strakke rij van bomen. We hadden geen speeltuin, wel een fijne groene buurt, die onze fantasie prikkelde. Zittend in het gras regen we kettingen van madeliefjes.

Hoe ik in april naar school fietste en ons schoolvriendinnetje op haalden. In mijn beleving bloeide op mijn verjaardag àltijd de kersenbloesem in haar straat. Het voelde als de slingers voor mijn verjaardag. De bloesem had dezelfde vrolijke kleur roze als het motiefje in mijn blouse. Gek, dat dat meer is blijven hangen, dan een cadeau dat ik kreeg.

Lieve Aarde, deze terugblik doet me beseffen dat veel van ons groen, bloemen en bomen, onze tuin en onze buurt symbool staan voor fijne herinneringen uit mijn jeugd.

Hoe de herinneringen van toen nog steeds aanwezig zijn, als ik in het vroege voorjaar in de zon van mijn tuin geniet. En in de warme zomers dan naarstig op zoek ga naar een plekje in de schaduw.

Lieve Aarde, met de herinneringen op het netvlies zie ik het rauwe contrast met vandaag. Mijn huidige tuin mist een grasveld, is minder groot en mist de berkenboom. De zon schijnt er aangenaam en de plek is een oase van genieten en plezier.

Hoe ik uitkijk naar nieuwe herinneringen op deze fijne plek met een prachtige clematis aan de muur en weelderige hortensia’s in bloei. Musjes scharrelend rond de buxushaagjes. En ik, samen met mijn boek. Of met mijn buurvrouw aan de koffie. Mijn tuin? Mijn tuin hoort bij mij!