Lieve Aarde,

Met mijn kleine voetjes raakte ik je aan,
ik schrok want ik kon maar amper staan
wat is dit? Het zachte strandzand, de zilte zee
het groene gras, wat een ervaring.
Waar ben ik in godsnaam geland?
Ik huilde omdat je me vreemd was,
Je na mijn moeders buik zo anders was.

Op ontdekkingstocht kruipend sluipend,
nieuwsgierig als ik toch een beetje was
leerde ik je kennen en merkte dat,
met een beetje opletten je best ok was.
Elke dag was er een nieuw avontuur te beleven
meer en meer groeide de liefde voor het aardse leven

Toen kwam de pubertijd en mijn god wat heb ik een spijt,
maar ik ben je uit het oog verloren.
Ik zag je niet meer.
Je was uit mijn leven verdwenen
Het was koud kaal en muisgrijs,
asfalt en steen met een hart als beton.
Ik dacht dat ik allemaal zelf wel kon.

Per ongeluk kwam je weer op mijn pad.
Ik had me vergist,
zonder jou ben ik niets helemaal niets.
Langzaam gaf ik me weer over
Ik leerde rusten op je grote lijf
Ik mocht bijtanken omdat ik van al die puber onzin
erg moe en verdrietig geworden was.

Je leerde me met de realiteit van het leven om te gaan,
niet blind maar wel in vertrouwen.
Je leerde me grenzen te respecteren,
verzachte mijn pijn en daagde me uit.
Je gaf me te eten, water en lucht.
Jij leerde me wat gezondheid is.
Je liet me de natuurlijke kracht in mijzelf ontdekken.

Je gaf en gaf en dat hield niet op
dat is zo uniek zo mooi zo wijs.
Dat wil ik niet meer als vanzelfsprekend zien.
Ik wil je blijven koesteren en eren.
Samen met je genieten,
en in volle liefde mijn leven met je delen.
Want jij bent het dierbaarste wat er is.

Uiteindelijk geef ik mijn lichaam aan jou,
om je te voeden.
Wetende dat jij met je creatie kracht,
als het aan jou ligt,
nog lang, vele levens zal verrijken.

Liefs,
Monique van Riel