Lieve aarde,

Ik zeg het je nooit, laat je nooit weten hoeveel ik van je hou en van je geniet.
Nu dus deze brief, liefdesbrief!

‘s Ochtends als ik met de hond loop en het vriest en de ijskristallen twinkelen, dan sta ik stil, geniet en ben ontroerd hoe mooi het is.
Je bent betoverend en onroerend mooi. Altijd weer, als ik er maar oog voor heb. Al je kleuren, geuren, de wind in mijn haar, zelfs die koude regen waar ik zo naar kon verlangen toen ik in Afrika woonde.
En weet je, het is zo fijn dat je me draagt, dat ik over je heen mag lopen. Dat je er altijd bent, de bodem onder mijn voeten.

Wij zijn één. Jij laat mij mijzelf zien, de liefde en schoonheid in mijzelf, maar ook de verwoestende kracht, mijn angsten. Jouw diepe afgronden, glibberige paadjes, hoge golven en knallende donder. Het is er ook allemaal in mij.

Ik ben dankbaar dat ik hier mag zijn, en ik hoop dat ik je niet te veel schade toebreng. Dat ik niet alleen geniet van jou, maar jij ook van mij. Dat je voelt hoeveel lichtheid en sprankeling je teweeg brengt in mij.
Dankjewel voor je bestaan. Ik zal je altijd koesteren, en nu ik dit zo schrijf, wil ik je zeggen dat ik zal proberen je met liefde te behandelen. Me iedere keer weer afvragen:
Draagt dit bij aan het welzijn van de aarde, aan het welzijn van jou.

Dag lieve aarde
Dankjewel
Kusjes

Sandra