Lieve Aarde,

Nu
weet ik,
Zolang
mijn voeten
Jouw huid kussen
Het leven aftastend
Naar de bedoeling
Iedere stap
Een verlangen
Naar toestemming
Te mogen wortelen
In
Een leven vol
Te leven in liefde,
Jij mij allang
Ontvangen had
En ik
al thuis ben.

Nu
hoor ik
Dat jij
mijn vraag
beantwoordt
In de beweging
van de vloed
die
Mijn lijf
Mijn zijn
Overspoeld
Mij doet toekomen
Wat ik niet wist
Dat ik nodig had
Om mijn pad
te vervolgen
In golven
Van herinnering
Van wie ik werkelijk ben
Niet de druppel
die opspat
In jouw woelige baren
Ik ben de zee

Nu
voel ik
mij
Geborgen
in de schoot
Van het gat
Dat achterbleef
Door de ontworteling
van oude bomen
Overwoekerd met mos
Jouw bos
Een wieg
Waar de rust
En de ruimte
Die ik
Verlangend zocht
Tot ver over jouw flanken
Mij hier en nu
al omhult

Nu zie ik
Zelfs zonder te kijken
Wanneer
mijn blik
Het midden vindt
Tussen binnen en buiten
Wij leven
in elkaars verlengde

Jouw bergen, mijn botten
Jouw rivieren, mijn aderen
Jouw bossen, mijn dromen
Jouw stem, het ritme
van mijn hart.

Ken ik jou
Ken ik mijzelf

Dank je wel,
Shinta