Lieve aarde,

jarenlang was Etty Hillesum’s ‘boven ieder steegje staat de volledige hemel’ mijn levensmotto. Na een kennismaking met het gedachtengoed van Joanna Macy vulde ik dit aan met ‘en onder ons staat moeder aarde’. Sommige realiteiten zijn me zo alomvattend en evident, dat ze moeilijk te verwoorden zijn. Terugkijken voelt ook pijnlijk aan.
Als ik aan jou denk, word ik opnieuw kind en kijk ik met verwonderde ogen rond, geïnteresseerd in het kleinste. Alles leeft, golft. Met haast alles kan ik iets gaan doen. Het is moeilijk om eraan te weerstaan. Ik herinner me nog goed hoeveel geluk je me bracht. Je droeg me, je bood me grond. Dat doe je nog altijd. Waar zijn de golven gebleven die van je uitgingen? Ik neem aan dat ze er nog steeds zijn, dat ik het ben die ze niet meer opmerk. Dat ik nu anders grond in je. Of beter: meer op je dan in je. Dat is een andere balans, daarom geen slechtere. Straks rijd ik over je weer naar huis, aan 100 km in het uur. Met mijn hoofd ver weg en mijn voeten van de grond.