Lieve Moeder,

Ik ben u dankbaar voor het grote en het kleine.
Ik voel de kracht in uw onuitputtelijke bron van creatie.
Uw kracht van verbondenheid, evenwicht en wederkerigheid.
Hoe bent u zo intelligent geworden?

Uw wijsheid is zo groot als het universum.
Uw rust kent geen grenzen.
Uw schoonheid doet bijna pijn, mijn hart stroomt over, en ik houd me vast vast aan uw bladeren, om me weer te verbinden met deze bron van intelligentie.
Ik weet, van binnen, dat ik die kracht en schoonheid ook in mezelf heb zitten, we zijn immers één.

Jij en ik, er is geen onderscheid.
Maar soms voel ik me onttrokken uit dit gebalanceerde geheel.
Heb ik dit zelf gedaan?
De stap is klein om weer bij u te komen.
Maar kan ik ook goedmaken wat ik kapot heb gemaakt?
Ik weet dat u me vergeeft hiervoor, ik kan mezelf ook vergeven, maar mijn drang om het goed te maken is groot.

Wilt u me, zoals altijd, leiden in deze zoektocht?
Want ook ik ben Moeder.
Ik heb de kracht om te helen en te herstellen.
Wat moet ik doorgeven aan mijn zaailingen?
Welke grond hebben ze nodig?
Moed, positief denken, activisme of iets anders?
Als ik het niet weet, komt u dan bij me?

Ik heb liefde voor u en geloof in de collectieve wijsheid
Samen.
Wetende dat we altijd samen zijn geweest.
Maar dat even zijn vergeten.
Ik ben onderdanig aan uw kracht, en zal leidinggeven aan hetgeen wat nodig is.

In verbondenheid groet ik u,
Voor nu en altijd, los van plek en tijd,
Voor altijd één,

Liefs Esther, uw dochter.