Lieve aarde,

Ik ben acht jaar oud en zit op het kleedje aan de voeten van mijn opa. Buiten, op de Veluwe, bij de Buitenkerk. Gezinnen zingen en picknicken. Een oud orgeltje naast een grote eikenboom krast een psalm. En dan opeens, begint het zachtjes te waaien. De blaadjes aan de bomen ruizen, ik krijg kippenvel over mijn hele kleine kinderlijf en tranen lopen over mijn wangen, zonder dat ik goed begrijp waarom.

Het is de eerste keer dat je me liefdevol wijst op je krachtig bestaan en dat ik voel hoe ik verbonden ben met jou. Het is een diep innerlijk weten dat aangewakkerd werd en keer op keer weer naar me fluistert;

“Voel mij, ik draag jou”.

Je bent er, in de vorm van overweldigende levensenergie als ik gillend en lachend in mijn blote borsten de natuurplas in ren.

Je bent er, als ik in het Mauerpark in Berlijn naar de zonsopgang kijk en stil ben, om zoveel vernietigende geschiedenis op een paar vierkante meter wereld.

Je bent er, als ik zwart van de modder, uit het donkerste donker van de zweethut, zo de verkoelende regen inrol.

Je aanwezigheid is er altijd, soms alleen voelbaar in de verstilling, en soms overweldigend ruimhartig en vol liefde. Je bent er op de momenten die er echt toe doen. Je bent er als ik baar, als ik rouw, als ik droom, als ik dans, als ik liefheb.

Wat je geeft is chaotisch en overvloedig. Je bent cyclisch en toch onvoorspelbaar. Creatief en onbezonnen. Ondanks onze destructiedrang en absurditeit, onvoorwaardelijk in alles wat je geeft. Misschien omdat ons lot, onafwendbaar verbonden is met het jouwe. Hoewel ik zeker weet, dat je ons zult overleven.

In verhouding tot jouw grootsheid ben ik nietig en klein. Ik heb maar een fractie van wie jij bent, gezien. Maar dat geeft niet. Ook in de moestuin naast mijn huis ben je hartverscheurend prachtig.

Lieve aarde, je bent de moeder die ik wil zijn, waar ik naar terug wil keren en waarvan ik het hart kan voelen kloppen in alles dat leeft.

Dankjewel dat jij er bent.
Ik zal mijn best doen, een goed kind te zijn.